Żołnierzami Wyklętymi nazywano osoby, które po wojnie światowej prowadziły konspiracyjną walkę z narzuconą przez Stalina władzą komunistyczną w Polsce.
W czasie II wojny światowej byli bohaterami walk z hitlerowskim okupantem. Po wojnie nie zgodzili się na podporządkowanie Polski związkowi Sowieckiemu i widząc, że są narażeni na aresztowania i tortury ze strony komunistów, walczyli również o własne przetrwanie.
W okresie PRL-u odbierano im dobre imię, skazywano na długoletnie więzienie, skazywano na śmierć i chowano w masowych grobach w nieznanym dla nikogo miejscu. „Żołnierze Wyklęci” byli najliczniejszą w Europie grupą antykomunistyczną konspiracją zbrojną. Działali na terenie całej Polski, w tym także na Kresach Wschodnich.
Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” jest obchodzony od 2011 roku. Wybór daty nie jest przypadkowy. Upamiętnia on mord dokonany na przywódcach IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Zginęli oni 1 marca 1951 roku w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej od strzału w tył głowy. Tworzyli kierownictwo ostatniej ogólnopolskiej konspiracji kontynuującej od 1945 roku dzieło Armii Krajowej.
